Martijn van Bruggen in Tzum over Bedenktijd

Greer maakt soms sprongen die mijn brein niet maakt. Maar het is niet ergerlijk, het is prikkelend. Dat er geen strakke rode draad door het boek is getrokken sluit bovendien aan bij het idee van liminaliteit. Zelfs het omslag bevindt zich in een schemergebied zou je kunnen zeggen, getuige de discussie die oplaaide tussen mij en mijn tafelgenoten aan het kerstontbijt over de vraag of het voorplat blauw of groen was.

Ook de vormgeving binnenin het boek is fascinerend. Zo staan op meerdere pagina’s in de marges reacties van anti-abortusaanhangers, waarvan het lettertype steeds groter wordt. Greers stem wordt bijna verdrukt. Een stem die plots weer luid en duidelijk klinkt wanneer op blanco pagina’s gedichten staan, die over het algemeen het proza verrijken. Het ingebedde horrorverhaal over een man die denkt zijn ex-vriendin snel te kunnen vergeten nadat ze onbedoeld zwanger is geraakt, is een hoogtepunt, juist omdat het een daarvoor besproken theorie concretiseert. Greer slaagt kortom glansrijk in het waarmaken van haar intenties.