Femke Brockhus in NRC over Bedenktijd:

[…] Het schrijven over deze problematische tijd maakt een nauwgezet, rechtlijnig narratief onmogelijk: het verhaal valt in fragmenten uiteen en verschillende genres raken vermengd. Zo zijn er essayistische stukken over rouw en herinneren, waarmee Greer zich in een traditie van Joan Didion met Het jaar van magisch denken of Kate Zambreno met Drang plaatst. Met een trefzekere stem die de tijdgeest observeert vanuit vrouwelijk perspectief en die zich afzet tegen patriarchale structuren, onderzoekt ze de verhouding tussen het (schrijvende) leven en een crisis waarin verlies een rol speelt, aan de hand van literatuur, film en wetenschap.

[…] Meredith Greer toont in haar debuutroman over een indringende stem te beschikken, die tot dusver opmerkelijk genoeg aan aandacht van recensenten is ontsnapt. Haar taal is raak, eerlijk en poëtisch. Ze durft uit uiteenlopende genres te putten om de lezer telkens op een andere manier aan te spreken: nu word je als lezer in vertrouwen genomen, nu beschouwt de essayist, nu is de romanschrijver aan het woord en nu dringt de buitenwereld ongefilterd naar binnen. Het is precies deze meerstemmigheid die een authentiek, waarheidsgetrouw verhaal vormt over trauma, eenzaamheid en liefde. De rijkdom aan ideeën en prachtige zinnen maken dat dit boek lang nazindert.