In gesprek met Marissa Klaver voor LINDA Magazine over Bedenktijd:

[…] Het eindproduct is een mengeling van proza, poëzie en persoonlijke overpeinzingen waarin Greer put uit herinneringen, kunst en filosofie. Ze besloot zichzelf de volledige vrijheid te geven om haar gedachten te volgen – “om af te dwalen”, zegt ze zelf – zonder dat daar een voorbedachte lijn in hoefde te zitten.  Het klikte toen ze bij het begrip liminaliteit uitkwam, wat refereert aan een ‘overgangsfase’ waarbij je tussen twee situaties in zit.

“Het vastzitten in een tussentijd was wat ons tijdens de pandemie aan elkaar verbond. Het interessante was dat er ook dubbelingen plaatsvonden. Enerzijds zaten we allemaal vast, maar er waren ook een heleboel mensen die ook nog op een andere manier klem zaten in een rouwproces of ander verdriet. Normaliter zijn dat momenten in je leven waarop de regels even niet gelden. Je hoeft even niet naar je werk te komen, bijvoorbeeld. Tijdens de pandemie konden die regels niet worden opgeheven, want ze waren al veranderd. Het verdriet bleef ongezien en dat maakte het heel eenzaam.”

Greer wijst op de algehele absurditeit van die periode van lockdowns. “Aan de ene kant wist ik: wat er nu gebeurt, is uitzonderlijk. Tegelijkertijd was het ook dodelijk saai. De tijd kleefde als een soort van soep aan elkaar. Ik herinner me nog de beelden van torenflats in Japan, waar mensen heel lang in  lockdown zaten. Uit een soort pure behoefte aan menselijk contact begonnen ze vanuit hun ramen naar elkaar te schreeuwen. Ik besefte toen: elk klein lichtpuntje dat je in zo’n torenflat ziet, is een eigen leven, met een eigen verhaal dat net zo belangrijk en urgent is als dat van mij.”