Steeds meer Vlaamse en Nederlandse jongeren lopen rond met psychologische klachten. Wat zijn de oorzaken en hoe keren we die ontwikkeling?
Uit verschillende onderzoeken in Vlaanderen en Nederland blijkt dat de mentale gezondheid van jongeren de laatste jaren is afgenomen. Een direct causaal verband is moeilijk te leggen, maar genoemd worden onder meer de coronacrisis, toegenomen prestatiedruk, maatschappelijke ongelijkheid, sociale media, oorlog in Oekraïne en klimaatverandering. Op de groeiende wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg in Vlaanderen en Nederland is veel kritiek, maar ook over de oorzaken van de groeiende hulpvraag van jongeren is discussie.
Debat met o.a. Flip Jan van Oenen (psychotherapeut, auteur van Het misverstand psychotherapie) en Imke Baetens (psychotherapeut en hoogleraar Kinderpsychopathologie, VUB) onder leiding van Meredith Greer (journalist bij De Volkskrant).
Vlaamse en Nederlandse jongeren hebben de laatste jaren steeds vaker psychologische klachten. Tegelijkertijd klinkt er scepsis over de hulpvraag: jongeren zouden te veel verwachten van psychotherapie én te snel professionele hulp zoeken. De Nederlandse staatssecretaris Van Ooijen riep ouders en kinderen op ‘het meer bij elkaar te zoeken’ en niet te snel naar de psycholoog te stappen: “Vragen en twijfels horen immers bij opgroeien en opvoeden. We moeten beseffen dat iedereen weleens onzeker en somber is, ook al lijkt alles zonnig op de socials." In NRC Handelsblad zwengelde de Nederlandse psychotherapeut Flip Jan van Oenen het debat verder aan door te stellen dat juist het grote aanbod aan hulp de vraag vergroot. Jongeren zouden een lastige ervaring te snel definiëren als trauma, verlegenheid als ‘social anxiety’, enzovoorts.
Wat zijn de belangrijkste oorzaken van de psychische nood waarin steeds meer Vlaamse en Nederlandse jongeren verkeren? Welke rol hebben o.a. de overheid, instanties als de GGZ, scholen/opleidingen en ouders te spelen bij het terugdringen van de problemen? Is er een gebrek aan weerbaarheid of veerkracht bij jongeren en zo ja: hoe kan die verbeterd worden? Zijn jongeren inderdaad te snel geneigd professionele hulp te zoeken voor problemen die ‘erbij horen’ of is dat onzin?